O presidente do CERMI Galicia, Luciano Fernández, e a Secretaria Xeral de Igualdade, Susana López Abella, presentaron esta mañá a xornada “Mulleres con discapacidade coidadoras” organizada pola Comisión de Muller do CERMI autonómico, da que forma parte a Federación Down Galicia.
Luciano Fernández comezou a súa intervención falando dunha unión que parece inseparable: a de muller e coidados, xa que “cando falamos de mulleres e coidados parece que estes dous conceptos estivesen sempre unidos, como se fose un rol predeterminado para tódalas mulleres, e que debe ser aceptado sen máis. Imaxinade entón cando falamos das mulleres coidadoras con discapacidade. Nestes casos, o rol de coidadora tórnase aínda máis complexo, e condena á muller a una dobre discriminación”.
Neste sentido, o presidente do CERMI galego quixo resaltar a necesidade de que haxa vontade para cambiar esta realidade porque aínda que “podemos falar de que existen ferramentas legais que poden tratar de cambiar esta situación, se non hai vontade de cambio é moi difícil que a situación mellore”.
Pola súa banda, a Secretaria Xeral de Igualdade, Susana López Abella, incidiu na necesidade de dar visibilidade a un tema que estaba na sombra: as mulleres con discapacidade coidadoras. “Temos un reto por diante, pero vexo que nos últimos anos temos avanzado moito e, polo tanto, póñome á vosa disposición para continuar traballando”.
O encontro online contou co testemuño de coidadoras de persoas con discapacidade, nais con discapacidade e mulleres con fillos con discapacidade pertencentes a diferentes entidades de Galicia (Fademga, FAXPG, Down Galicia, Feafes, Fegadace, Fagal e Cogami) que deron voz a este colectivo invisibilizado socialmente.
Por parte de Down Galicia participou María José Domato, familiar dunha persoa usuaria de Down Pontevedra Xuntos, que compartiu a súa experiencia como promotora da autonomía persoal da súa familiar con discapacidade.
Conclusións da xornada
As intervencións da xornada quedaron resumidas en 8 puntos que resumen a situación dun colectivo invisibilizado socialmente:
- O papel de coidadora segue a recaer sistematicamente sobre as mulleres.
- As mulleres coidadoras vense na obriga de renunciar a un emprego, salario, estudos, etc., xa que a etapa de coidadora dura toda unha vida.
- É común que estas mulleres perdan a súa vida social e amizades, quedando illadas.
- Ser coidadora é una profesión non remunerada nin recoñecida. Non ten horarios nin condicións.
- En moitos casos, non se entenden (nin se atenden) as queixas das coidadoras, negándose a existencia de depresións, demencias e todo tipo de problemas derivados do traballo de coidadora.
- O esgotamento da coidadora pode converterse nunha nova enfermidade. Quen coida á coidadora?
- Só recentemente se puxeron en marcha algúns programas de respiro, que son claramente insuficientes.
- O traballo das coidadoras a tempo completo supón un impresionante aforro para as Administracións, pois deixan en mans das mulleres a atención domiciliaria. Canto costaría atender nun so día a todas as persoas con discapacidade dependentes que actualmente están a coidar moitas mulleres na casa?
Finalmente, a periodista Isabel Quintairos, moderadora da xornada, quixo rematar facendo un chamamento: “Hai que coidar ás coidadoras. Hai que relevar ás coidadoras. E algún día, hai que pagar ás coidadoras”.
