Down Pontevedra Xuntos pecha o ano coa contratación de catro das súas persoas usuarias
Down España entrevista a Carmen Álvarez, deseñadora de xoias e fundadora da marca de bixutería Carmelamola, cuxo éxito non para de medrar.
“Alegre, simpática… e mooooooi presumida”. Así se describe Carmen ou Carmela, como a coñecen os seus achegados, unha moza de 20 anos coa síndrome de Down que está a cumprir un soño como deseñadora e empresaria de xoias. A súa firma CarmelaMola non para de crecer con venda en liña e con sete puntos de venda.
Hai tempo, Carmela comezou a traballar a súa psicomotricidade na asociación Down Coruña facendo colares e pulseiras. O que non sabía entón é que aquela actividade imposta acabaría sendo a súa afección e a súa profesión.
Aos poucos, e grazas ao empuxón da súa nai, Carmela cada vez creaba pezas máis orixinais e delicadas, e dedicáballe máis tempo ao seu novo entretemento. Finalmente, co apoio da súa familia lanzouse ao mundo empresarial vendendo as súas xoias por internet.
En Down España quixeron volver falar con esta moza tan entusiasta que traballa con moita dedicación creando xoias para a súa firma desde fai xa tres anos. “Agora son xoieira, empresaria e presidenta de CarmelaMola. Estou moi contenta”, afirma Carmela moi orgullosa.
“As xoias son a miña debilidade. Encántame poñermas e crealas. Son moi fachendosa”, explica a nova.
Carmela goza lucindo as súas xoias e creándoas, pois, segundo di, gústalle moito “combinar cores e buscar novas pezas”. Sobre todo, “facer colares con colgantes rechamantes. As que máis me gustan son as que teñen perlas. O branco é a miña cor favorita”, engade.
A moza coruñesa está encantada sendo empresaria e soña con ser deseñadora de xoias famosa, e seguir traballando niso durante moitos anos, pois segundo explica “crear xoias é o que máis me gusta facer”. Tamén goza saíndo coas súas amizades, vendo a tele, indo á asociación Down Coruña e comprando roupa nova, como calquera mozo ou moza da súa idade.
«O “eu non podo” pasou a un segundo plano”
Ademais de ser un exemplo pola súa motivación e por ser unha moza con talento que traballa en algo que lle apaixona, Carmela tamén pode estar orgullosa de servir como inspiración para as persoas con síndrome de Down e as súas familias.
Á pregunta “Poden traballar as persoas con síndrome de Down?”, ela responde con toda a súa naturalidade, frescura e sen ningún tipo de dúbidas dicindo: homeeeee…, claro!!
Para os seus pais, Ana e Manuel, e a súa irmá pequena Sara, a experiencia á beira de Carmela está a ser marabillosa: “Puidemos comprobar a súa evolución porque pasou de facer pezas sinxelas a outras cada vez máis complexas. E non só iso, senón que aos poucos vai pedindo maior autonomía á hora de facer novos deseños. Ao principio, todo era moito máis dirixido”, explica Ana. “Ela está encantada, non lle importa meter horas e horas no seu taller cunha boa música que lle faga compañía, e o máis importante é que por unha vez na súa vida o “eu non podo” pasou a un segundo plano”, engade.
Segundo explica a súa nai, o único impedimento para Carmela poderían ser “os seus problemas de visión, pois condiciónana un pouco ao utilizar pezas de pequeno tamaño. Pero ela non se dá por vencida e ao final sempre acaba conseguíndoo”, sinala.
Esta familia, que desde fai algo máis de tres anos é tamén un equipo empresarial, apoia a Carmela en todo o que se propoña, “a meta deste proxecto vaina marcar ela. A nós gustaríanos que un día puidese abrir o seu propio local e poñerse á fronte”, explica o seu pai, Manuel.
Doutra banda, os Álvarez Rodríguez son conscientes de que a súa filla, ademais de ser “a alegría en persoa e unha moza que sempre está de bo humor e contáxiallo aos que ten ao seu ao redor”, é tamén un exemplo para seguir para moitas persoas. “En certa maneira, ela tamén é consciente porque a convidaron a bastantes eventos e ela sempre deixa claro que ten síndrome de Down. Nós tamén o comprobamos ao ver a outros pais e nais na nosa mesma situación, que nos piden consello”.
Para finalizar, a irmá de Carmela, quere animar ás familias a ter “paciencia” coas persoas coa síndrome de Down e a deixarlles “correr riscos e, sobre todo, a tomar as súas propias decisións”.
Entradas relacionadas
